Nie da się ukryć, że sztuki walki staja się coraz bardziej popularne i coraz więcej osób chętnie je trenuje. Adepci uczą swoich podopiecznych jak za pomocą walki wręcz lub przy użyciu białej broni chronić się przed ciosami napastnika. Co ważne – sztuki walki mają na celu nie tylko rozwój fizyczny i poprawę kondycji fizycznej, czy opanowanie różnych technik samoobrony, ale również rozwój osobisty – doskonalenie swojego charakteru. Jednak pod pojęciem sztuk walki kryją się różne techniki i style. Jakie? Tego już dowiecie się z dalszej części tekstu.
Rodzaje sztuk walki
Kung-fu
Kung-fu to chińska sztuka walki, która ogromną popularnośc w krajach zachodnich zyskała dzięki filmom z udziałem Bruce’a Lee. Jednak należy wspomnieć, że na ukształtowanie się najważniejszych stylów kung-fu wpływ miały trzy ośrodki – klasztor Szaolin, klasztor Wudang i ośrodek Emei w prowincji Syczuan. Kund-fu wzorowane jest na ruchach zwierząt. Należy do nich technika zwiększająca siłę na wzór lamparta, nauka giętkości i wewnętrznej energii „qi” podpatrywana u węża, technika wzmacniająca ścięgna i układ nerwowy na wzór żurawia, działania rozwijające układ kostny wzorowane na tygrysie oraz wzór mitycznego smoka, który symbolizuje duchowość doskonałą.
Tai-chi
Tai-chi, wywodzące się z Chin, często traktuje się już nie jako sztukę walki, a gimnastykę medytacyjną. Ruchy, które wykonuje się podczas treningu tai-chi przypominają figury walczących zawodników, jednak realizowane są one samodzielnie, bez udziału przeciwnika i w wolnym tempie. Niektórzy adepci zalecają wizualizowanie sobie nieistniejącego przeciwnika. Ideą oraz celem tych ćwiczeń jest utrzymanie ciała w dobrej kondycji fizycznej, zachowując przy tym harmonię między duszą a ciałem.
Aikido
Nie da się ukryć, że aikido to jednak z najbardziej uduchowionych sztuk walki, które pochodzą z Japonii. W tej technice niezwykle ważne jest odpowiednie zsynchronizowanie ruchu ora oddechu, by wydobyć z siebie wewnętrzną energię „ki”. Energia „ki” pozwala na zachowanie spokoju, skupienia, świadomości ciała, wyczucia czasu oraz całkowitej kontroli nad ruchami. Aikido pozbawione jest typowych ciosów atakujących, a bogate w techniki, które skutecznie pozwalają zneutralizować przeciwnika przez – nazwijmy to – „podłożenie się” mu. O co chodzi? Mianowicie jeżeli przeciwnik atakuje, nie należy mu się przeciwstawiać, a sprytnie dostosować się do jego ruchów, by zmienić ich kierunek i tym sposobem powalić przeciwnika. W aikido niezwykle ważna jest więc szybkość, spostrzegawczość, koordynacja ruchowa oraz umiejętność zgrania w czasie. Za cel treningów przyjmuje się rozwój moralny oraz osobowościowy, by wykształcić w sobie odwagę, skromność, szacunek do rywala. W tym momencie warto również zaznaczyć, że w filozofii aikido rywal nie jest traktowany jako wróg, a jedynie osoba, która zbłądziła.
Judo
Japończyk Jigoro Kano, który był twórcą judo, za jej cel obrał doskonalenie samego siebie. Przekonywał on, że siła, którą wypracujemy i którą posiadamy, nie zalezy od naszej postury i masy ciała, a jedynie zwinności i szybkości. W judo obowiązują pewne stopnie, w których możemy się doskonalić. Łącznie możliwe jest do przejścia 16 stopni szkoleniowych oraz mistrzowskich.
Ju-jitsu
Ta sztuka walki, zwana również jujitsu, powstała w XVII wieku i od niej początek wzięły późniejsze japońskie techniki walki. Ju-jitsu nazywana jest sztuką ustępliwości, łagodności, miękkości, choć mogłoby się wydawać inaczej ze względu na bogaty repertuar wykorzystywanych w nim chwytów. Możemy tam spotkać dźwignie, duszenia, trzymania, manipulowanie stawami, bloki zakładane na ręce. Za motto jujitsu przyjmuje się słowa „Ustąp, by zwyciężyć”. Podążając za tym hasłem walkę prowadzi się tak, by nie używać wobec przeciwnika twardej siły, a dostosowując się do jego ruchów, wykorzystywać je płynnie, kierując jego manewry przeciwko niemu samemu. I to wszystko w myśl kolejnej zasady tej sztuki walki, która brzmi: „Minimum wysiłku, maksimum skuteczności”.
Karate
Samo słowo „karate” oznacza „puste dłonie”. Ta sztuka walki wywodzi się z Okinawy i stworzona została w celu samoobrony bez użycia broni. Polega ona na wyprowadzeniu ciosów w postaci uderzeń i kopnięć, przy czym uderzeniom towarzyszy głośny okrzyk „kiai”, który ma na celu dodawać im mocy oraz dezorientować przeciwnika. W karate adepci wykonują ćwiczenia tameshi-wari, które polegają na przełamywaniu twardych przedmiotów, takich jak deski, cegły czy dachówki. Działanie to odbywa się kantem dłoni, pięścią, łokciem a nawet głową. Nie da się ukryć, że karate doskonali sprawność fizyczną, ale również dba o charakter trenującego. Ostatecznym celem tej sztuki walki i ćwiczeń ma być dojście do poziomu, kiedy zwycięstwo nad przeciwnikiem możliwe będzie do osiągnięcia bez stosowania przemocy, takie podejście jest propagowane np. w klubie karate Hayabusa.
Taekwondo
Taekwondo to szuka walki wywodząca się z Korei. Jej nazwa składa się z trzech członów, z czego „tae” oznacza uderzenie stopą, „kwon” uderzenie pięścią, a „do” to sztuka lub droga do osiągnięcia stanu intuicji wynikającej z doświadczenia ciała i umysłu. Należy zaznaczyć, że tę sztukę walki stosowano w celach militarnych, co zmieniło się dopiero w XX wieku, traktując ją wtedy jako sport. Mistrz Choi Hong Hi opracował 5 zasad etycznych, które obowiązują adeptów, a należą do nich: grzeczność i uprzejmość, rzetelność i uczciwość, wytrwałość, samokontrola oraz odwaga.
Capoeira
Ta sztuka walki wywodzi się z Brazylii, ale warto zaznaczyć, ze tak naprawdę wymyślili ją afrykańscy niewolnicy. Polega ona na wykonywaniu akrobatycznych figur, które zdają się być podobne do tańca, przy jednoczesnym wyprowadzaniu ciosów nogą. Skuteczność capoeiry opiera się na nieprzewidywalności ruchów, które mogą wytrącić przeciwnika z równowagi, jednocześnie zaskakując go swoją płynnością oraz dynamiką. Walka rozgrywa się na okrągłej arenie, gdzie zawodnicy wymieniają między sobą ciosy w rytm brazylijskich instrumentów. Początkowo jednak capoeira nie była sztuką walki, a jedynie popisem akrobatyczno-tanecznym, który miał na celu manifestować wewnętrzną wolność. Aktualnie mamy kilka różnych styli tej stuki walki, z czego niektóre z nich kładą nacisk na rywalizację, aczkolwiek większość nadal opiera się na tańcu i współpracy.
Muay tai
Tajski boks, bo tak nazywamy muay tai, to tajski sport narodowy, którego tradycja sięga XIII wieku. Początkowo ta sztuka walki była nasycona elementami religijnymi, a każdy pojedynek rozpoczynał się od tańca przeciwników i modlitwy do bogów. Trening był bardzo zrytualizowany, a walce towarzyszyła tajska muzyka ludowa. Z czasem tajski boks zaczął przenikać w szeregi armii, by w XX wieku stał się popularnym wodowiskiem z udziałem publiczności. Przeciwnicy stosują w nim kopnięcia kolanami i łokciami, obalenia oraz podcięcia za pomocą nóg.
Brazylijskie jiu-jutsu
BJJ, czyli brazylijskie jiu-jutsu wywodzi się z judo i zapasów, a także uchodzi za jedną z najskuteczniejszych sztuk walki oraz znajduje praktyczne zastosowanie w bezpośrednim starciu. Celem tej techniki jest obalenie przeciwnika oraz obezwładnienie go poprzez wykorzystywanie odpowiedniej techniki. Nie ulega wątpliwości, że BJJ bardzo przypomina judo, ale tutaj bardziej liczy się skuteczność niż technika. Co prawda ta sztuka walki nie wymaga od adeptów doskonalenia duchowego, ale posiada ona własną filozofię opartą na efektywności, cierpliwości i kontroli.
Dlaczego warto trenować sztuki walki?
Nie ulega wątpliwości, ze trenowanie sztuk walki niesie ze sobą szereg korzyści zdrowotnych jak i psychicznych. Poprawia koordynację ruchową, wyrabia zwinność, szybkość i spostrzegawczość, zwiększa siłę mięśni, uczy skupienia, koncentracji i czujności. Ponadto sztuki walki dają wewnętrzny sposób oraz pewność siebie, przywracają harmonię między ciałem i umysłem oraz ucząc przydatnych technik w samoobronie, pomagają w zdrowy i kontrolowany sposób wyładować stres.